- شاه بن شجاع کرمانی (هَِ نِ شُ عِ کِ)
مکنی به ابی الفوارس. از شاهزادگانی بود که زهد پیش گرفت و مردی بافراست و پرهیزگار بود. وی با ابوتراب نخشبی و ابوعبید بسری مصاحبت کرد. سلمی به نقل از عبدالله بن محمد رازی گوید: گمانم که درگذشت شاه بن شجاع در سال بعد از 270 هجری قمری باشد و قبر او در سیرجان کرمان است. (از صفه الصفوه ج 4 ص 49) (تاریخ کرمان ص 473). از کلمات اوست: ترسکاری اندوه دایم است. خوف واجب آن است که دانی تقصیر کرده ای در حقوق خدای تعالی. علامت خوش خویی رنج خود از خلق کشیدن و علامت تقوی ورع است و علامت ورع از شبهات باز ایستادن. عشاق بعشق مرده درآمدند از آن بود که چون بوصالی رسیدند از خیالی بخداوندی دعوی کرد. و رجوع به تذکره الاولیاء عطار ص 315 شود